Botniastins
Franeker
Sinds 2017 is in de historische Botniastins de nieuwe Franeker Academie gehuisvest. Er worden lezingen gehouden, bedrijven en instellingen kunnen er vergaderruimten huren, en er worden onderzoeksprogramma's uitgevoerd.
Neem alvast een kijkje
De Botniastins is ooit opgericht door de Roomse tak van de familie Botnia, die uit Franeker werd verbannen toen de Spanjaarden werden verslagen. In 1853 erft de Hervormde kerk de Botniastins en wordt het een weeshuis.
Sinds de achttiende eeuw is de Botniastins aan een nieuw leven begonnen: eerst woonden er verschillende hoogleraren van de Franeker Universiteit en sinds 2017 is in de Botniastins de nieuwe Franeker Academie gehuisvest. Er worden hier nu lezingen en publiekscolleges gehouden, bedrijven en instellingen kunnen er vergaderruimten huren en er worden onderzoeksprogramma's uitgevoerd in samenwerking met Campus Fryslân en Rijksuniversiteit Groningen.
De Academie van Franeker uit 1585 had vier faculteiten, namelijk Godgeleerdheid, Rechtsgeleerdheid, Geneeskunde en Vrije Kunsten. De nieuwe Academie uit 2017 heeft vier domeinen die daar op een eigentijdse manier bij aansluiten, te weten Natuur&Techniek, Mens&Gezondheid, Recht&Omgeving en Letter&Geest.
Een prachtig historisch gebouw dat vandaag de dag nog steeds midden in de maatschappij staat!
Hier vind je Botniastins
Academie van FranekerBreedeplaats 1
8801 LZ Franeker Plan je route
vanaf jouw locatie
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
